backpacken in Cuba

De volgende ochtend, 26 december, werd ik wakker in de casa privada vlakbij het park, en genoot ik van het ontbijt in de setting van een oud statig pand waar de familie kamers verhuurt, vaak met eten erbij. De bushalte naar Havana was vlakbij. Op naar de ambassade! In Viñales had ik een adres gekregen van een casa in Havana, maar daar deed niemand open. Dus zette ik mijn rugzak in de dichtstbijzijnde winkel en ging op zoek naar een slaapplek. Gevonden voor de leuke prijs van 15 CUC, eigen kamer met badkamer! Op Cuba hebben ze twee munteenheden. 1 is de Peso, ofwel Moneda National, en 24 peso is 1CUC, is een dollar, en die noemen ze ook peso.

De gastvrouw is heel vriendelijk en behulpzaam met het vinden van transport. Zo heb ik al weer op de lokale manier kunnen reizen, fijn! In zo´n rammelende Chevrolet waar je aan de zijkant door een klein gaatje bij je voeten de weg ziet voorbijglijden, met plek voor 6, gestart door 2 draadjes tegen elkaar aan te houden. Voor 75 cent wordt je 7 kilometer verder weer afgezet. Het is heel moeilijk om onderdelen het land in te importeren, dus iedere chauffeur heeft z´n kofferbak vol met gereedschap liggen en overal in de steden zie je mensen ´s avonds dingetjes repareren.

De ambassade was ook wel weer een belevenis. Ik werd te woord gestaan door een lichtelijk overwerkte medewerkster, die mij wat dingetjes vertelde, die misschien niet zo geschikt zijn voor publicatie. Ik kon er om lachen zoals de Engelsen dubbel lagen over mijn zeilreis. Maar ik ben blij dat ik hovenier ben en niet met alles en iedereen rekening hoef te houden of op mn vrije 2e kerstdag op mijn werk hoef te verschijnen om dingen te regelen voor een ex-gedetineerde.

De dag er op om half zeven naar het station in Havana omdat ik graag met de trein wilde reizen. Daar kom je wel mensen tegen. Ik kon wel genieten van het landschap dat langzaam aan me voorbijtrok, en nieuwsgierige mensen die van alles van me wilde weten. Schitterend vonden ze mijn verhaal over dat huidskleur me niet interesseert. Er wordt nog steeds een beetje neergekeken op de negers door sommige blanken, getuige de lompe duw die een oudere man kreeg van een vrouw die vond dat ze te weinig ruimte had.

Wat kan ik verder vertellen over Cuba? Ik zit momenteel al weer in Ecuador dus voordat ik te ver achter raak, hier de hoogtepunten:

De casa particulares waar je in een koloniaal pand slaapt, vaak met binnentuin, eigen badkamer voor 20 dollar per nacht inclusief ontbijt. De rammelende taxi’s. De chickenbus, waar je met vijftig man achterop een vrachtwagen geladen wordt voor een paar peso.  Santa Clara bracht me nog meer dansen, salsales,  en nog een verloofde Cubaanse kerel die me wilde zoenen. Hij beloofde me de heetste nacht van mijn leven! Die mannen, da’s soms wel lastig, maar ja, je kan moeilijk als een nonnetje op je kamer blijven zitten. Gelukkig weet ik waar ik sta. En gelukkig waren er ook goeie kerels, zoals de salsaleraar die me de volgende ochtend bij het casa kwam ophalen, naar de bus bracht en perse mijn tas wilde dragen.

Van Santa Clara weer terug naar Cienfuegos en daar oud en nieuw gevierd. De waterval El Nichu bezocht, erg mooi! De eerste 2 dagen van het jaar zijn feestdagen en er ging dus weinig vervoer, maar ik had geluk en kon op de terugweg mee rijden met een stel dat een huurauto had. Samen hebben we ook nog de botanische tuin in Cienfuegos bezocht.

Na Cienfuegos de bus genomen naar Varadero, een schiereiland met de mooiste stranden van Cuba. Helaas hing er een koufront over ’t land waardoor de stranden verlaten waren, de rode vlag hing uit (dan is het gevaarlijk om te gaan zwemmen) en de golven waren behoorlijk hoog. De volgende dag wilde ik met de enige electrische trein uit 18zoveel vanuit Matanzas naar Havana, maar de trein ging niet. Toen werd ik ff geript door een buschauffeur die me 20 CUC liet betalen ipv 20 Moneda National. Ik heb advies gevraagd aan de politie, maar uiteindelijk besloten om ’t te laten gaan. Zo’n man gaat een jaar de gevangenis in als ze hem vinden, zei de agent. Dat wilde ik niet op mijn geweten hebben.

In Havana de laatste dagen mijn paspoort opgehaald (wat was die dame opgeknapt zeg, ze had inmiddels vakantie in het vooruitzicht), bij een vriendin van mijn yogalerares langs geweest en bijzonder hartelijk ontvangen. De volgende keer moet ik daar weer langskomen, en neem je vriend mee!  Lekker ’s avonds de stad in geweest naar de bars waar Hemingway zijn Mojito en Daiquiri dronk. En de volgende dag om half vijf op om het vliegtuig te pakken naar Ecuador.

Als je ooit naar Cuba gaat, zorg dan dat je al je tickets paraat hebt, want als je dat niet hebt, gooit Copa Airlines je tas er in Panama weer uit en mag je dat zelf ff regelen in de tussentijd tussen je landing en je aansluiting. Nooit geweten dat je voor de ene vlucht ook het ticket voor de andere moet kunnen laten zien, maar dit is Cuba. Copa balie medewerkster stuurde me naar de douane en de douane weer terug. Gelukkig hadden ze bij Copa ook nog een manager, die de boel geregeld heeft.

En zo kijk ik terug op Cuba. Een land met twee gezichten. Maar als ik nog een keertje terug mag komen, heb ik wat adresjes te bezoeken. Een casa particular in Havana, de ouders van een salsa leraar in Santa Clara, en een dame in Havana, Sonia. Ik weet dat het dan een stuk minder gezoek zal zijn.