Met de hartelijke dank aan de medewerker van loki hostels reisbureau die mij zijn laptop liet gebruiken. Ik hoefde alleen maar wat te kletsen en n biertje te halen. Duurde ruim een uur voordat alles klaar was! Er zitten foto´s bij van galapagos, nazca, islas ballestas en nationaal park el Cajas. Hoop ik.
de monsterrit, record aantal busuren!
21 januari: vertrek zes uur ´s ochtends uit Cuenca, Ecuador. Aankomst 11 uur ´s ochtends in Loja, Ecuador. Bezoek aan nationaal park aldaar. Terug gelift met Duitse onderzoekers. Het onderzoek ging onder meer over of bepaalde vlindersoorten zich hadden aangepast aan de hoogtes of dat er misschien door de hoogte en de aanpassingen hele nieuwe soorten ontstaan waren. Je zal d´r maar elke dag anderhalf uur voor een berg op willen lopen, een paar maanden lang. Vertrek van daar uit 23 uur naar Piura.
22 januari: aankomst 8 uur ´s ochtends in Piura, Peru. Kwam een hele aardige man tegen die me zijn levensverhaal vertelde, en daarmee een inkijkje gaf in het linkse activisme van de jaren zestig in Zuid Amerika. Hij had 2 jaar een verhouding met een Zweedse vrouw, a la ´Memories´waar ook een zoon uit voort is gekomen. Na 3 jaar tevergeefs wachten op haar terugkeer naar Peru kwam hij een Amerikaanse vrouw tegen die zo verliefd op hem werd dat ze met hem wilde trouwen. Hij wilde in 1969 voor de guerrilla´s gaan vechten in Nicaragua maar het lot besliste anders en toen is hij getrouwd met de Amerikaanse van wie hij 3 kinderen kreeg…Vijf jaar geleden verliet ze hem omdat ze meer vrijheid wilde, kreeg een relatie met een andere man, die haar bankrekening volledig leeg trok. Ze werd ziek, moest stoppen met werken en toen heeft hij haar verzorgd. Terwijl de stukjes mais van ´t hapje uit zijn mond over de tafel vlogen, vertelde hij me hoe zijn kijk op de wereld veranderd is. Vroeger leerde hij de regimes haten die ongelijkheid brachten. Nu heeft hij geleerd om niet de regimes te haten, maar van de mensen te houden. En dat de mensen veranderen wanneer ze dat zelf willen. Ik vroeg me 2 dingen af. 1 Zou ik ooit zo wijs worden dat ik dat in de praktijk kan brengen? En 2: zou ik nog iets zeggen over die dikke zwarte haar op zijn wang? De haar leidde mij vreselijk af en zat een paar centimeter naast een grijze haar die heel eigenwijs uit zijn zwarte snor sprong. Het biertje was in ieder geval heel lekker. Vertrek 19u15 naar Lima. Niks meer over die haartjes gezegd.
23 januari aankomst 10 uur in Lima. Vertrek 14u naar Pisco.
Oh ja voor degenen die mij willen bellen of smss op mijn verjaardag (morgen), dat heeft geen zin want ik ben mijn sim kaart al een paar weken kwijt. Dat is gebeurd bij het omruilen met een Nicaraguaanse pre paid kaart. Er bleken meer gaten te zitten in mijn rugzak dan ik had gedacht. De rugzak scheurt nu op de naden, waar ik ze niet genaaid heb. Hoog tijd om naar huis te gaan!
24 januari Dagtour Pisco, dat ligt tussen Lima en Nasca.
25 januari naar Nasca lijnen (Lima-Nasca = 8 uur met de bus)
dit ga ik dus doen!
26 januari ´s avonds naar Cusco, weer 13 uur in de bus.
27 januari tot en met 29 januari acclimatiseren in Cusco.
29 jan – 1 feb inka-trail.
1 feb aakomst Machu Pichu
2 feb vlucht Cusco- Lima
3 feb 01u25 Lima- Atlanta, aankomst 3 feb 08u15. 17u30 vertrek Atlanta-Amsterdam
4 feb 08u15 landing Schiphol
Ik wou nog een snedige zin bedenken maar ik realiseer me ineens dat ´t gewoon de laatste loodjes zijn. Iniedergeval een mooie afsluiting!
Quito, Cotopaxi, Galapagos
Ik kom net terug van de Galapagos eilanden en het was een unieke ervaring. Maar laat ik jullie eerst bijkletsen over Ecuador. Het internet is hier wederom behoorlijk traag en in dit hostel staat er een grote houten kast om de pc heen, dus zelfs al zou ik mijn usb stick willen inpluggen om foto´s te laten zien, dan zou het nog niet gaan.
De aankomst in Quito was heel spontaan. Er stond een man bij het vliegveld met een bordje met de naam van het Hostel, Secret Garden er op, maar zonder mijn naam. Oh, moet jij daar ook heen? Nou, dat kan. Waar is het meisje dat ik moet ophalen? Dat meisje heette Verena, ze kwam uit Oostenrijk en haar tas was in Frankfurt achter gebleven. Ze kwam na tien minuten alsnog.
Hostel Secret Garden heeft een reisbureau, CarpeDM, in het pand zitten. Ik had in Nicaragua al contact opgenomen met Paul, de eigenaar. Hij bekende eerlijk, dat hij helemaal vergeten was om mij op te halen. Ik kon het hem onmogelijk kwalijk nemen, want hij had zichtbaar meer werk op dat moment dan hij aankon. En het was toch al goed gekomen. En hij was zo vriendelijk en geinteresseerd, ja, ook in de andere reizigers. Ik heb een zwak voor mensen die hun werk met hart en ziel doen.
De dagen erop heb ik in Quito doorgebracht met Verena en Paul van het reisbureau. Veel gelachen. Overdag uitstapjes naar El mitad del Mundo (de evenaar, midden van de wereld) en naar Otovalo, de veemarkt en de souvenirsmarkt. En ´s avonds samen uit eten en rondje lopen in de oude stad. We zijn ook 2 nachten in Secret Garden in Cotopaxi geweest: een hostel gebouwd met gerecyclede materialen, eten met liefde bereid uit eigen tuin, groot haardvuur en houtkachel op de kamer. Een -stap-hijg-stap- beklimming gedaan van de Pasochoa naar een hoogte van 4200 meter. Een bad genomen in de jacuzzi en te paard over de hoogvlakten gegaloppeerd. Wat een landschap! En wat voelde ik me lekker op mijn gemak, zo knus met z´n allen kletsen of boekje lezen bij het haardvuur. Laten we hopen dat er thuis nog een paar van die knusse avonden komen voordat de lente aanbreekt.
Op de 12e ben ik naar de Galapagos eilanden gevlogen. Ik had last minute een 5 daagse cruise geboekt voor het luttele bedrag van 850 dollar. Er waren mensen aan boord die hetzelfde kregen als wij, maar 2200 dollar hadden betaald. Oeps… Het was hoe dan ook genieten. Van de zon, van de boot, van de leuke mensen aan boord. Zeehonden, tientallen aan het strand, en veel kleintjes. Vogels met blauwe poten, zogenaamde blue footed boobies, sally light foot crabs, fregatvogels, diverse soorten vinkjes, reuze grote cactussen, leguanen reuze landschildpadden (op sommige plekken uitgeroeid, omdat ze als proviand werden gebruikt voor vers vlees op de scheepvaart in vroeger eeuwen. Schildpadden kunnen lang zonder voedsel……). En een enkele pinguin en een flamingo. En dat was alleen nog maar op het land. In de zee hebben we ik weet niet welke soorten tropische vissen gezien; white tip sharks zwommen meerdere malen onder me door, pijlstaartroggen, een zeehond, zeesterren… Op een gegeven moment zwom ik boven een klif en ging het steil naar beneden. Ik zag honderden vissen en zwom tussen de scholen door. Oke dan, toch een fotootje van Getty Images, om een indruk te geven. 
Dagritme op de boot was 7 uur opstaan, ´s ochtends een activiteit met gids, 12 uur warme lunch, ´s middags een activiteit, dan vrij (slapen!) en dan 19u warm diner en ´s avonds vrij. De hut was gedeeld met een andere meid.
Na vijf dagen zijn we van boord gegaan zoals gepland en hebben met 5 meiden een hotel gezocht. Beetje rondgeslenterd, souvenirs gekocht en een tour geboekt naar een eiland wat we nog niet gezien hadden. Die voegde helaas niet zoveel toe aan de reis, afgezien dan van een manta van een meter groot die ik al zwemmend tegen kwam. Je wordt verwend na zoveel moois.
Vandaag om zes uur weer aangekomen in Secret Garden Hostel. Eigenlijk zou ik vanuit Guayaquil, wat zuidelijker ligt, naar het zuiden trekken. Maar er ging iets mis tijdens het boeken. Paul van het reisbureau heeft dit heel netjes opgelost door een vlucht naar Quenca voor me te boeken, zonder extra kosten. Ik ben vanavond weer met hem uit eten geweest, laatste keer.
Ik kan het niet helpen maar een gevoel van geluk overviel me. Ik heb mijn droom om te reizen na 13 jaar waargemaakt. De Galapagos eilanden waren als de slagroom op de taart. Uit eten geweest, gelachen en goede gesprekken gehad. Nog 17 dagen vakantie. En over 17 dagen kom ik thuis! Ik ben zo nieuwsgierig naar alles wat er daarna gebeurt en ik verheug me er enorm op!
Wie weet kom ik er nog toe, om wat meer foto´s te posten. Tot dan!
backpacken in Cuba
De volgende ochtend, 26 december, werd ik wakker in de casa privada vlakbij het park, en genoot ik van het ontbijt in de setting van een oud statig pand waar de familie kamers verhuurt, vaak met eten erbij. De bushalte naar Havana was vlakbij. Op naar de ambassade! In Viñales had ik een adres gekregen van een casa in Havana, maar daar deed niemand open. Dus zette ik mijn rugzak in de dichtstbijzijnde winkel en ging op zoek naar een slaapplek. Gevonden voor de leuke prijs van 15 CUC, eigen kamer met badkamer! Op Cuba hebben ze twee munteenheden. 1 is de Peso, ofwel Moneda National, en 24 peso is 1CUC, is een dollar, en die noemen ze ook peso.
De gastvrouw is heel vriendelijk en behulpzaam met het vinden van transport. Zo heb ik al weer op de lokale manier kunnen reizen, fijn! In zo´n rammelende Chevrolet waar je aan de zijkant door een klein gaatje bij je voeten de weg ziet voorbijglijden, met plek voor 6, gestart door 2 draadjes tegen elkaar aan te houden. Voor 75 cent wordt je 7 kilometer verder weer afgezet. Het is heel moeilijk om onderdelen het land in te importeren, dus iedere chauffeur heeft z´n kofferbak vol met gereedschap liggen en overal in de steden zie je mensen ´s avonds dingetjes repareren.
De ambassade was ook wel weer een belevenis. Ik werd te woord gestaan door een lichtelijk overwerkte medewerkster, die mij wat dingetjes vertelde, die misschien niet zo geschikt zijn voor publicatie. Ik kon er om lachen zoals de Engelsen dubbel lagen over mijn zeilreis. Maar ik ben blij dat ik hovenier ben en niet met alles en iedereen rekening hoef te houden of op mn vrije 2e kerstdag op mijn werk hoef te verschijnen om dingen te regelen voor een ex-gedetineerde.
De dag er op om half zeven naar het station in Havana omdat ik graag met de trein wilde reizen. Daar kom je wel mensen tegen. Ik kon wel genieten van het landschap dat langzaam aan me voorbijtrok, en nieuwsgierige mensen die van alles van me wilde weten. Schitterend vonden ze mijn verhaal over dat huidskleur me niet interesseert. Er wordt nog steeds een beetje neergekeken op de negers door sommige blanken, getuige de lompe duw die een oudere man kreeg van een vrouw die vond dat ze te weinig ruimte had.
Wat kan ik verder vertellen over Cuba? Ik zit momenteel al weer in Ecuador dus voordat ik te ver achter raak, hier de hoogtepunten:
De casa particulares waar je in een koloniaal pand slaapt, vaak met binnentuin, eigen badkamer voor 20 dollar per nacht inclusief ontbijt. De rammelende taxi’s. De chickenbus, waar je met vijftig man achterop een vrachtwagen geladen wordt voor een paar peso. Santa Clara bracht me nog meer dansen, salsales, en nog een verloofde Cubaanse kerel die me wilde zoenen. Hij beloofde me de heetste nacht van mijn leven! Die mannen, da’s soms wel lastig, maar ja, je kan moeilijk als een nonnetje op je kamer blijven zitten. Gelukkig weet ik waar ik sta. En gelukkig waren er ook goeie kerels, zoals de salsaleraar die me de volgende ochtend bij het casa kwam ophalen, naar de bus bracht en perse mijn tas wilde dragen.
Van Santa Clara weer terug naar Cienfuegos en daar oud en nieuw gevierd. De waterval El Nichu bezocht, erg mooi! De eerste 2 dagen van het jaar zijn feestdagen en er ging dus weinig vervoer, maar ik had geluk en kon op de terugweg mee rijden met een stel dat een huurauto had. Samen hebben we ook nog de botanische tuin in Cienfuegos bezocht.
Na Cienfuegos de bus genomen naar Varadero, een schiereiland met de mooiste stranden van Cuba. Helaas hing er een koufront over ’t land waardoor de stranden verlaten waren, de rode vlag hing uit (dan is het gevaarlijk om te gaan zwemmen) en de golven waren behoorlijk hoog. De volgende dag wilde ik met de enige electrische trein uit 18zoveel vanuit Matanzas naar Havana, maar de trein ging niet. Toen werd ik ff geript door een buschauffeur die me 20 CUC liet betalen ipv 20 Moneda National. Ik heb advies gevraagd aan de politie, maar uiteindelijk besloten om ’t te laten gaan. Zo’n man gaat een jaar de gevangenis in als ze hem vinden, zei de agent. Dat wilde ik niet op mijn geweten hebben.
In Havana de laatste dagen mijn paspoort opgehaald (wat was die dame opgeknapt zeg, ze had inmiddels vakantie in het vooruitzicht), bij een vriendin van mijn yogalerares langs geweest en bijzonder hartelijk ontvangen. De volgende keer moet ik daar weer langskomen, en neem je vriend mee! Lekker ’s avonds de stad in geweest naar de bars waar Hemingway zijn Mojito en Daiquiri dronk. En de volgende dag om half vijf op om het vliegtuig te pakken naar Ecuador.
Als je ooit naar Cuba gaat, zorg dan dat je al je tickets paraat hebt, want als je dat niet hebt, gooit Copa Airlines je tas er in Panama weer uit en mag je dat zelf ff regelen in de tussentijd tussen je landing en je aansluiting. Nooit geweten dat je voor de ene vlucht ook het ticket voor de andere moet kunnen laten zien, maar dit is Cuba. Copa balie medewerkster stuurde me naar de douane en de douane weer terug. Gelukkig hadden ze bij Copa ook nog een manager, die de boel geregeld heeft.
En zo kijk ik terug op Cuba. Een land met twee gezichten. Maar als ik nog een keertje terug mag komen, heb ik wat adresjes te bezoeken. Een casa particular in Havana, de ouders van een salsa leraar in Santa Clara, en een dame in Havana, Sonia. Ik weet dat het dan een stuk minder gezoek zal zijn.
Hoofdgerecht zeilreis + paar foto´s
Ik zou een paar kantjes kunnen posten over wat er allemaal mis ging, maar daar heeft niemand wat aan. Het kwam er in het kort op neer dat met z´n vijven op een boot zitten op zich al een uitdaging is. Dan ging er het een en ander mis (zie vorige blogs, paspoort verloren, lekkende boot, gerepareerd maar nog steeds lekkende boot op een andere plek, wind de verkeerde kant op, iemand bijna verdronken). Op 13 meter zeilschip zitten houdt in dat je niets doet, nog minder dan ik had verwacht en dan moet je wel goed met elkaar op kunnen schieten. Zet twee mensen op een bootje met een totaal tegenovergesteld karakter en de dynamiek is al gegarandeerd.
De vier of vijf Amerikanen, allen gepensioneerd, ervaren zeilers en voorzien van laptop, die ik vertelde over de voorgestelde route, reageerden allemaal zo: ´Oh die route? Ik betwijfel of jullie dat gaan halen; de meeste mensen gaan via Belize langs de kust en dan naar Mexico, omdat de passaatwinden meestal de andere kant op waaien, zodat je niet direct naar Cuba kunt.´
Voeg daaraan nog wat zeeziekte toe. En laat kapitein Mark en een ander bemanningslid met elkaar flikflooien…. terwijl Mark gewoon een vriendin heeft. Nee, niet eenmalig, op ´t eind lagen ze lepeltje lepeltje met elkaar op een bed op ´t balkon van de hotelkamer, Eric links en Jeroen rechts een boek lezend. En laat mij houden van actief zijn, dorpjes in gaan, praatjes maken met de locals, goedkoop eten en sfeer opsnuiven in restaurantjes waar de plaatselijke bevolking ook eet. En de anderen van lekker luieren, op een resort hangen of bij ´t zwembad van het viersterrenhotel, flauwe grappen maken onder elkaar en buffet lopen. (buffet was lekker hoor.)
Ik heb er even over gedaan om te denken hoe ik dit op papier ga zetten. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak tijdens de zeilreis. In het begin dacht ik dat er iets mis was met mij. Ik heb een hekel aan blik in zee en batterijen bij het gewone afval gooien en lachen over grappen waarbij goederen en/of personen schade toegebracht wordt. Maar gedurende de reis dacht ik steeds meer: Wat zit er in voor mij? Ik ging me terugtrekken. En op het einde wilde ik gewoon van de boot af.
Toch heeft iedereen op zijn eigen manier zijn best heeft gedaan om de sfeer goed te houden. Ik kan wel gaan zitten klagen over wat ik allemaal niet leuk vond, maar uiteindelijk is niemand beter dan een ander en hebben we allemaal onze zwakke kanten. Veels te makkelijk om daar op te schieten. Mijn conclusie is dat er met de ingredienten afzonderlijk niets fout was, maar sommige ingredienten hebben een te specifieke smaak waardoor ze een slechte combinatie met elkaar vormen. Er waren ook goede kanten, die wil ik jullie niet onthouden. Komt ´ie:
Roatan: Een warme douche op onze vinex-resort locatie, een buffet, een loge en een internetverbinding. Snorkelen op 1 van de mooiste locaties van de wereld. En allerlei exotische dieren, waaronder een aapje dat regelmatig voor opschudding in de loge zorgde. Wat was ik blij om tussen de regenbuien door wat boodschappen te kunnen doen en zo ook een lokale tent te vinden met de allerlekkerste rijsttaart! Een echte mama stond in de keuken. Met z´n vijven in de taxi, hilarisch.
Tussen Roatan en op-weg-naar-Cuba: (niet perse goed of leuk, maar wel interessant voor publicatie) Deining van 3 meter met uitschieters van 5 tot 6 meter, golven die over het dek slaan, zeilpakken aan in de Caribean. Een, overigens zeer symphatieke, poging om direct naar Cuba te zeilen, werd afgebroken omdat we geen steek vooruit kwamen tegen de golven in en met de wind schuin van voren.
De mojito`s op Isla de la Mujeres in Mexico waren super, en Amerikaans van formaat. Witte stranden, barretje, blauwe zee en boulevard. Een Illy cafe, lekkere restaurantjes, kreeft, overal straatjes met gekleurde huizen. Om vrolijk van te worden. Hier heb ik me laten verleiden tot ´t kopen van de eerste souvenirs, een tas voor mezelf en een shirt voor Stefan.
Onderweg vanuit Mexico naar Cuba kon ik een stukje sturen. De boot ging super schuin, best spannend om je met 1 hand vast te moeten houden en met 1 hand het roer vast te houden!
De aankomst op Cuba wa lekker rustig. Het allerwestelijkste puntje van Cuba, heet Los Morros, waar we hebben genoten van een prachtige sterrenhemel! en illegaal gevangen krab, vers voor ons gekookt. Weer met z´n vijven in de taxi.Vanuit het viersterrenhotel de volgende dag een tocht gemaakt langs diverse grotten en bezienswaardigheden. Ze vieren de Kerst hier op de 24e, dan is er groot feest. De 25e en 26e gaat iedereen gewoon weer aan het werk. Grote vraag is dus, waar gaan we eten met Kerstavond? Nadat Mark en Ingrid zich uit elkaars verstrengeling hadden getrokken, konden we op verkenning gaan. En al gauw kwamen we tot de conclusie, dat het buffet van het hotel er wel zeer rijk verzorgd uit zag! Een uitgebreide selectie van rund en varken, kip en vis, biefstuk, salades, diverse aardappelsoorten, en 10 soorten toetjes. Een beetje dubbel vond ik het wel, zo bovenop die heuvel gebruik maken van de overvloed, terwijl er binnen de landsgrenzen mensen honger lijden. Maar als je het opeet, kun je er maar beter van genieten.
Kerstavond in het dorp maakte ik voor ´t eerst kennis met de Cubaanse man. Ik werd bij de hand gegrepen om de salsa te dansen, waarbij de man steeds probeerde om helemaal tegen me aan te dansen, en ik probeerde om toch vooral een paar centimeter afstand te houden, maar wel te blijven dansen. Jeroen maakte meteen kennis met een Cubaanse vrouw, die wel wat meer met hem wilde doen dan alleen maar dansen. Tegen betaling uiteraard, maar dan wel vier straten verderop, want hier was zoveel politie.
Eerste Kerstdag heb ik paard gereden, bij het zwembad gezeten en de groep uitgezwaaid. De Engelsen, die ik mijn verhaal vertelde, lagen dubbel van het lachen, toen ze hoorden, wat er allemaal gebeurd was. Juist wel publiceren zeiden ze. En dan nog even extra aandikken met extra verhaallijnen, bijvoobeeld dat je zelf een oogje had op de kapitein en stiekum stikjaloers was. Of dat je uit was op een triootje 😀
… iemand suggesties?
een spannende combinatie van hartig en zoet
Op het ´menu del dia´ stond eerst
1 Paspoortsoep die niet zo heet gegeten werd als hij werd opgediend
2 Hoofdgerecht, de zeilreis. Was behoorlijk aan de zoute kant (kom ik later op terug)
3 Het toetje, een interessante combinatie van zoet en hartig. Omdat ik
a mijn paspoort terug heb
b Cuba een eiland is waar ik nog een keer wil komen, prachtige natuur, zon, vriendelijke mensen, sensuele salsa….
c er ook HEEL VEEL mensen zijn die sex, geld, of een uitnodiging naar het buitenland van je willen.
en je weet nooit hoe ´t deze keer wordt opgediend….
Morgen naar Ecuador!
Skype gesprek met ambassade
Volgens de ambassade is de kans dat ik m´n paspoort op tijd heb redelijk groot als ik de aanvraag op vrijdagmiddag voor 16 uur doe. Vlak na de kerst wordt wat riskanter, maar zou ook nog kunnen. Op Cuba, merkte ze op, is het altijd handig om een plan B te hebben. Plan B is, dat ik altijd nog mijn vlucht naar Ecuador kan verzetten.
… toch? Ga´k ff checken….
Deining, Mexico en zo blij dat ik een watje ben.
…. waar was ik gebleven?
Oh ja, Roatan. Waar ik de eerste paar dagen als verstekeling op een hotelkamertje zat, nog best een leuke tijd gehad. En mooi feestje. Ene Mazy uit Half Moon Bay wilde mij wel als haar schoonzus hebben. Op dat feestje waar ze, afgaande op de punta muziek, afwisselend de Heere prijsden en poesje wilden eten, lol!
Daarna een paar hele saaie dagen met heel veel hangen en regen en geen boete. En toen eindelijk naar Cuba vertrokken. Tenminste, dat hoopten we. De zeiltocht kan ik als volgt samenvatten: de wind kwam schuin van voren en de zee was wild. Twee van de vijf bemanningsleden lagen de hele reis ziek op hun matrasje. ’s Nachts wachtdiensten draaien, want doorzeilen. Scheepjes zien en niet weten waar ze vandaan komen of wat je zou moeten doen als ze te dichtbij komen. Niks te doen, want uren achtereen dezelfde koers varen op de abvaan, een soort apparaat wat geheel mechanisch het roer bestuurt. Afwisselend ziek worden en beter zijn en echt he-le-maal niks te doen hebben, dan maar uit pure verveling bij ’t eerste ochtendlicht de restjes braaksel van de medepassagiers van de boot schrobben. En bij de volgende ronde zelf ziek zijn je brokjes afgeven aan de kaptein. Om de volgende dag weer uit hetzelfde pannetje de rijst te eten. Voeg daarbij vijf zielen op een bootje van 37 voet en u zult begrijpen dat dit geen onverdeeld genoegen is. Al was het alleen maar omdat het logistiek gezien onmogelijk is om tegelijkertijd te koken en van mn bedje naar de wc te gaan. Om over de hellingshoek en de deining nog maar te zwijgen.
Dank aan de baliemederwerker van de ferry in Honduras, die mij een handvol zee-beter-pilletjes gaf! Vier uurtjes was ik onder zeil en daarna had ik alleen nog maar een vaag onbehaaglijk gevoel in mijn maag, precies genoeg om in de klotsende boot 1 taakje per keer te volbrengen, voordat mijn maag me weer gebood te gaan liggen of me op het dek te begeven.
Na drie dagen ter hoogte van Cancun geprobeerd door te varen, maar met 3,5 knoop met een bootje wat doordreunde, iedere keer dat het op de steeds wilder wordende golven neerklapte was dat toch een iets te ambitieus plan. Desalniettemin een symphatieke poging om bij Cuba te komen. Zie ook de tracker, voor de route.
Het resultaat: we zijn omgedraaid en met de wind in de zeilen naar Mexico gevaren, naar Cancun. Nergens hebben hapklaar vermaak, witte stranden, windje, blauwe zee en lekker eten zo’n dubbele betekenis gehad… ik wil naar Cuba om mijn paspoort aan te vragen!
Wil ik vrij zeker zijn van een tijdig bezit, dan moet ik a.s. donderdag voor 10:00 de aanvraag gedaan hebben. Maar die ver!@#$%^&* staten van Amerika hebben een een of ander blokkade opgelegd, zodat geen enkele vliegmaatschappij het reisschema naar Cuba mag laten zien, en het eerste ticket van de Cubaanse vliegmaatschappij gaat pas op donderdag. Morgen ga ‘k meteen naar het plaaselijk reisbureau en de ambassade Skypen voor advies. De wind staat zodanig, dat we hier dinsdag kunnen vertrekken en dan op vrijdag in het westelijke puntje van Cuba aankomen.
Het eiland Isla de Mujeres is een vrolijk gekleurd toeristisch dorp wat zo weggelopen is uit een tropische folder. Wel luxe hoor, dat je daar met zo’n bootje ligt, en dan de zon ziet ondergaan boven de skyline van Cancun. En een mixed grill met diverse soorten vis. Vrolijk gekleurde gebouwen, lekker Caribisch. Loungebanken aan zee. Een weggetje wat naar de andere kant van het eiland (200 meter) leidde, waar de golven in blauw en wit braken. Zo uitnodigend om in te springen!
Mijn twee zeilmakkers lieten zich niet tegenhouden door de zee – egels tussen de rotsen die mij er van weerhielden om door te lopen en sprongen er zo in. Hink-stap-sprong kon ik op goed geluk de kant weer bereiken. We konden alleen maar toekijken, hoe de twee steeds verder afdreven. Reiskameraad drie merkte op, dat er overal waarschuwingsborden stonden, om niet te gaan zwemmen. Maar het leek allemaal wel goed te gaan.
Na een minuutje of tien dreven ze een paar meter uiteen, toen de kapitein zich mee liet sleuren door de brekende golven en het strand weer bereikte. De ander kwam er een paar meter achter aan en arm in arm kwamen ze weer terug. “We dachten echt dat we niet meer terug zouden kunnen komen” Met bloedende knie en stukjes zee egel. Trillen en tranen. Politie kwam met 3 auto’s, de ambulance ook binnen vijf minuten. En zo stond ik dan handje vast te houden in een EHBO in Mexico, onder het toeziend oog van giechelende zusters. De patient op een operatietafel uit het jaar nul die nog met van die draaihendels omhoog gaat. In Nederland moet je buiten wachten da’s iets met privacy geloof ik. Hier staan ze met z’n zessen om de tafel heen. En ik met m’n neus er bovenop. Na 10 minuten konden we gelijk afrekenen. De schade: 9 dollar. Wat ben ik blij dat ik een watje ben voor zee egels.
160 dollar
Geen boete, wel een glimlachende ambtenaar, meer regen, in mn eentje de was weg gebracht, een buitje, en gaan lunchen in een autenthiek huiskamertentje, weer terug naar het resort,nog meer nattigheid, met z’n vijven in een taxi, de was opgehaald, oh het regent weer, en de was opgeruimd. Nu aan een Corona’tje in de lobby. Poe zeg, wat hebben we toch een zwaar leven!
nog een staartje paspoortsoep
INmiddels heb ik me aangesloten bij de zeilmakkers, die zijn aangemeerd in een baai op Fantasy Island. De enige fantasie die wij hier hebben is, van stralende zon, want het regent dat het giet. Je kan nog geen vijf meter normaal lopen en van verveling zit Mark grapjes te maken over horrorverhalen… “Er was eens een meisje dat een buskaartje kocht in Guatemala maar vergat om haar paspoort terug te vragen. Maar dat was nog maar het begin. De wind die draaide en het bleef maar noordenwind en het waaide zo hard dat er zelfs geen vliegtuigen meer naar Cuba gingen. Toen moest ze haar hele leven op Roatan blijven… ”
Er is inderdaad noordenwind, maar waarschijnlijk kunnen we na de storm, op woensdag uitvaren zodat we maandag op Cuba aankomen. Dus daar gloort licht aan de horizon. Nu nog de volgende hobbel eerst overwinnen: er hangt me een boete van 160 euro (na al zo’n 300 dollar extra kosten aan vervoer, hotels en documenten) boven het hoofd omdat ik net iets te lang gewacht heb met me melden bij de douane. Laten we hopen dat ook deze soep niet zo heet wordt gegeten als hij wordt opgediend. Ik ben maar even gaan snorkelen om wat stoom af te blazen… wel mooi onderwaterplaatje geschoten 😀
Okay Fantasy Island, picture this! Over een paar dagen varen we af met een schone boot, schone en droge kleren, genoeg eten, goede wind, geen extra boete….
flooropreis 